எட்டு மறுப்புகள் பல இருக்கலாம்கள்

கவிதையை வாசிக்க வரும் நண்பர்களுக்கு,

ஒரு சின்ன மனக்கணக்குடன் தான் இக்கவிதையைப் பதிவேற்றினேன். நூறு பேர் படித்தால் போதும் என்பதே அந்தக் கணக்கு. மற்றபடிக்கு மாஸ் லெவலில் இக்கவிதையைக் கொண்டு செல்லுகிற நற்செய்தி நோக்கமோ இதனால் கவிதை சுட்டிய பெண்—நிலம்—காடு--இயற்கை—உடலிச்சை Vs. ஆண்—மழை—ஆக்கிரமிப்பு--கலாச்சாரம்--அதிகாரம் போன்ற இணைமுரண்களோ மாறிவிடும் என்கிற நம்பிக்கையோ எனக்கு இல்லை. என்னைப் பொறுத்தவரை இந்தக்கவிதை தமிழ்க் கவிதைச்சூழலில் ”பெண்மொழி” என்று நிலவும் சிலபோக்குகளைக் குறித்த ஒரு commentarial gesture. முக்கியமாக பெண் உடல், உறுப்புகளைக் குறிக்கும் சொற்கள் தேய்ந்துபோகிற அளவுக்கு—யோனி என்ற சொல்லில் யோ என்ற எழுத்தின் கால் பாதி காணோமாம்—பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கிற ஒரு சூழலில் இந்த gesture, அந்த அளவிலேயே முக்கியம். மேலும், பெண் உடல் பேசுபொருளாகியிருக்கிற அளவுக்கு ஆண் உடல் ஏன் பேசுபொருளாகவில்லை? Object பெண்ணுடலாகவே பெரும்பாலும் இருப்பதும் அதைநோக்கியே எழுத்துகளை வாசிப்பவரின் gaze செயல்படுவதும் எப்படி? இந்த யோசனையும் கூடவே இருந்தது.

கவிதை பதிவேறி இப்பொழுது வரை நூற்றி ஐம்பது ஐ.பி முகவரிகளிலிருந்து வருகைகள் பதிவாகியிருக்கின்றன. போதும். வாசித்தவர்களுக்கும் பின்னூட்டமிட்டவர்களுக்கும் நன்றி.
பெண்-உடல்-மொழி பற்றிய கட்டுரை பகுதிகளில் வெளிவரும். வாசிக்க கேட்டுக்கொள்கிறேன்.

அன்புடன்
பெருந்தேவி