கிருத்திகா: ஒரு கடிதமும் பதிலும்

”கிருத்திகா: அஞ்சலி” என்கிற தலைப்பில் ஜெயமோகன் கட்டுரை ஒன்றை தன் வலைத்தளத்தில் பதிவேற்றியிருந்தார். கட்டுரையில் சில விஷயங்களைச் சுட்டி நான் எழுதிய கடிதத்தையும் அவர் பதிலையும் இங்கே காணலாம். ஜெயமோகனைப் பொறுத்தவரை அவரது நல்ல குணம் ஒன்றைச் சொல்ல வேண்டும். அவர் தான் மேற்கொண்டிருக்கும் பல்வேறு எழுத்துவேலைகளுக்கு நடுவிலும் கடிதங்களுக்கு உடனே பதில்போடக்கூடியவர். இக்கடிதத்துக்கும் பதில் உடனே வந்தது.

பெண்ணியர்கள் நிறைய எழுத வேண்டும், பெண்ணிய வாசிப்பை பரவலாக்க வேண்டும் என்ற கருத்தோடு எனக்கு உடன்பாடே. பெண்ணிய வாசிப்பைத் தவிர்த்துப்பார்த்தாலும், ஆண்களோடு ஒப்பிடுகையில் பொதுவாகவே தமிழில் காத்திரமான கட்டுரைகளை எழுதும் பெண்களின் எண்ணிக்கை மிகக்குறைவே. இதைக்குறித்த வருத்தம் எனக்கும் உண்டு.

ஆனால், என் கேள்வி என்னவென்றால், கிருத்திகா போன்ற எழுத்தாளர்களைப் பற்றி ஏன் பெண்கள் அல்லது பெண்ணியர்கள் மட்டுமே எழுதவேண்டும்? கிருத்திகாவின் எழுத்து “பெண்” என்கிற பிரதிநிதித்துவ தொகுதியைத் (representative constituency) தாண்டியது என்றே நினைக்கிறேன். தி. ஜானகிராமனையும், மௌனியையும், சுந்தரராமசாமியையும், நகுலனையும் பற்றி கட்டுரைகள் எழுதப்படும்போது கிருத்திகா ஏன் விவாதிக்காமல் விடப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்பதுதான் கேள்வி. இதற்கான காரணமாகத்தான் இலக்கிய ஆண்மையச் சூழலை நான் குறிப்பிட்டேன். அடிப்படையில், ஆண்குழுக்களின் வலைப்பின்னல்களும் அவற்றுக்கிடையேயான தொடர்புறவுமே “சிறந்தது” என்று ஒரு படைப்பை நிறுவி அதை canonize செய்து இலக்கிய அங்கீகாரத்தைப் ”பெற்றுத்” தருகின்றன. மேலும் Canonization நடக்காதவரை ஒரு படைப்பை எழுத்தாளரின் குடும்பத்தினரே எடுத்து மீள்-பதிப்பித்தாலும்தான் என்ன பயன் ஏற்படப்போகிறது? இலக்கியத்தை தொடர்ந்து பிரசுரித்துவரும் ஒரு நிறுவனமோ அமைப்போ மீள்-பிரசுரம் செய்வதற்கும் எழுத்தாளரின் குடும்பத்தினர் அதைச் செய்வதற்கும் எத்தனை வேறுபாடு? இரண்டும் ஒன்றா என்ன?

பெண்கள் தமக்கான வலைப்பின்னல்களை நிறுவி பெண் எழுத்தாளர்களை முன்னெடுத்துச் செய்யலாமே என்று ஒருவேளை ஜெயமோகன் கேட்கலாம். அதற்கு என் பதில் இதுதான்: அதற்கு காத்திரமான எழுத்துகளில் தொடர்ந்து ஈடுபடும் உற்சாகமும் முனைப்பும் பயிற்சியும் கொண்ட நிறைய பெண் எழுத்தாளர்கள்/கட்டுரையாளர்கள் தேவை. மேலும் அவர்கள் இந்த ஆண்-வலைப்பின்னல்களூடே செயல்படும் காரிய, காரணார்த்த அரசியல்களை விளையாட்டாகத் தாண்டிச்செல்லும் பக்குவமும் பெற்றிருக்க வேண்டும்.
இதற்கெல்லாம் இன்னும் கொஞ்சம் காலம் ஆகும் என்றுதான் தோன்றுகிறது.

அதேநேரத்தில் எழுத்தாளர்கள் பெண்களாக இருக்கும்போது அவர்களின் எழுத்துகளைப்பற்றி மற்ற பெண் எழுத்தாளர்களோ பெண்ணியம் பேசுபவர்களோதான் எழுத வேண்டும், அவற்றைப் பரிந்துரைக்க வேண்டும் என்பதில்லை என்றே கருதுகிறேன். அதேபோல, இலக்கியத்தைப் பொறுத்தவரை பெண்ணிய வாசிப்பு என்பது மார்க்ஸிய வாசிப்பு, அமைப்பியல் வாசிப்பு, பிறகான/பின் நவீனத்துவ வாசிப்பு போன்ற ஒரு சிந்தனைப்போக்கு. இலக்கிய எழுத்தை பலவிதங்களில்--பெண்ணியத்தை சுவீகரித்தோ அல்லது அதைக் கொஞ்சம் தள்ளிவைத்தோ-- பெண்களும் சரி, ஆண்களும் சரி வாசிக்கலாம், எழுதலாம். அந்தவகையில் கிருத்திகாவின் எழுத்தும் பிற பெண் முன்னோடிகளின் எழுத்தோ இருபாலினரின் பல்வகைப்பட்ட பார்வைக்கும் ஆய்வுக்கும் உகந்தவையே.

என் கடிதமும் ஜெயமோகனின் பதிலும் இதோ:

அன்புள்ள ஜெயமோகன்,

உங்கள் "கிருத்திகா: அஞ்சலி" கட்டுரையை வாசித்து ஆச்சரியமும் வருத்தமும் அடைந்தேன். அந்தக்கட்டுரையில் இருக்கும் தகவல் பிழைகளை உங்கள் பார்வைக்கு கொண்டுவர விரும்புகிறேன். "பெண்ணியம் வந்தபின் கிருத்திகா மறுவாசிப்புக்கு ஆளாகியிருக்க வேண்டும்" என்று சொல்லியிருக்கிறீர்கள். "வாசிக்கும் பழக்கம் கொண்ட பெண்ணியர்கள் நானறிந்தவரை தமிழில் யாருமில்லை" என்றும் நிதானமின்றிக் கூறியிருக்கிறீர்கள். கிருத்திகாவின் வாஸவேச்வரம் நாவலில் இயல்மொழி செயல்படும் விதம்பற்றி பத்துவருடங்களுக்கு முன்பே காலக்குறி (மார்ச் 1999) இதழில் வெளிவந்த "கதையுலகில் தமிழின் இயல்மொழி" என்கிற கட்டுரையில் நான் எழுதியிருக்கிறேன். எனினும் கிருத்திகாவின் நாவல் தமிழில் பரவலாக விவாதிக்கப்படாததாலும் பெண்ணிய வாசிப்பை முன்வைக்க வேண்டும் என்று கருதியதாலும் இந்நாவலைப் பற்றி மீண்டும் ஒரு விரிவான கட்டுரையை எழுதினேன். வாஸவேச்வரம் நாவலில் மூன்றாம் பதிப்பின் (காலச்சுவடு, செவ்விய நாவல்கள் வரிசை, 2007) முன்னுரையாக அக்கட்டுரை இடம்பெற்றிருக்கிறது. என் பதிவிலும் www.innapira.blogspot.com நவில்தொறும் நூல்நயம் பகுதியில் சென்ற ஆண்டில் அது பதிக்கப்பட்டிருக்கிறது. பொதுப்படையாக ஒரு காட்டமான விமரிசனத்தை வைக்கும்போது தகவல்களை உறுதிசெய்துகொண்டு நீங்கள் எழுதியிருக்க வேண்டும் என்று நினைக்கிறேன்.

மேலும், "கிருத்திகாவின் மகளுக்கும் அவர்களின் மாபெரும் அமைப்புக்கும் தமிழின்மீது பெரிய மதிப்பு இல்லாத காரணத்தால் அவர்கள் கிருத்திகாவை ஒரு தமிழ் எழுத்தாளராக முன்னிறுத்தவில்லை. ஆகவே அவரது நூல்கள் இன்று கிடைக்கவே இல்லை. எவராவது ஆர்வம் எடுத்து அவற்றை வெளியிடலாம்" என்று குறிப்பிட்டிருக்கிறீர்கள். நான் அறிந்தவரை, கிருத்திகாவின் மகள் மீனா அவர்கள் தமிழில், நவீன இலக்கியத்தில் ஆர்வம் உடையவர். பணிகளுக்கு இடையிலும் புதிய கவிதைநூல்களை, புதினங்களை வாங்கி வாசிக்கக்கூடியவர். வெண்ணிலா மற்றும் சுகிர்தராணியின் கவிதைகளை, கோணங்கியின் எழுத்துகளை அவர் என்னோடு விவாதித்தது இப்போதும் என் நினைவில் இருக்கிறது. அதேபோல, காலச்சுவடு பதிப்பகம் வாஸவேச்வரம் நாவலை பிரசுரிக்க நினைத்து மீனாவை அணுகியபோது உடனே தன் தாயிடம் பேசி--அப்போது கிருத்திகா நினைவையும் மறதியையும் மாறிமாறிக் கொண்டிருந்த நேரம்--நாவல் பதிப்பு பெற உதவி செய்தார். இது உங்கள் தகவலுக்கு.

கிருத்திகா முன்னணித் தமிழ் எழுத்தாளராக இதுவரை அறியப்படவில்லை என்றால், அவரது புத்தகங்களின் பதிப்புகள் வெளிவரவில்லை என்றால், அதற்கான பழியை தமிழ் நவீன இலக்கியச் சூழலில் நின்று நிலைபெற்றிருக்கும் ஆண்மையச் சூழல் தான் ஏற்கவேண்டுமே தவிர அவர் குடும்பமல்ல. இது கிருத்திகாவுக்காக மட்டும் நான் சொல்லவில்லை. எந்த எழுத்துமே இலக்கியச் சூழலால்தான், அதில் தீவிரமாக இயங்குபவர்களால்தான் அவர்களிடையே நேரும் விவாதங்கள், உரையாடல்களின் வாயிலாகத்தான் canonize செய்யப்படுகிறது, நல்ல எழுத்தாக வகைமைப்படுத்தப்படுகிறது, வாசகர்களுக்குப் பரிந்துரைக்கப்படுகிறது, வாசகர்கள் விரும்பினால் பதிப்புகள் காண்கிறது. கிருத்திகாவின் எழுத்து ஏன் இத்தகைய கவனம் பெறவில்லை என்ற கேள்வியை இலக்கியத்தில் இயங்குபவர்கள், இயங்கியவர்கள் தங்களிடமேதான் கேட்டுக்கொள்ளவேண்டும், இந்தக்கேள்வியின் பதில் எழுத்துலகின் அரசியலை நாம் விரும்பாவண்ணம் நமக்கே காட்டித்தந்தாலும்.
அன்புடன்
பெருந்தேவி

*****

அன்புள்ள பெருந்தேவி,

மன்னிக்கவும். உங்கள் கட்டுரைகள் என் கவனத்துக்கு வரவில்லை. என்னுடைய கூற்று சற்று பொத்தாம்பொதுவாக அமைந்துவிட்டது குறித்து வருத்தமே. அது ஒரு பொதுவான மனப்பதிவே. நான் பழகிய பெரும்பாலான பெண்ணியர்கள் முன்னோடிகளின் நூல்களை போதுமான அளவுக்கு வாசித்தது இல்லை என்பதுடன் சிலர் அவ்வாறு வாசிக்கதேவையில்லை என்றும் சொல்லியிருக்கிறார்கள்.

இன்று நமக்கு எப்படிபபர்த்தாலும் ஒரு ஆயிரம் பக்க பென்ணிய எழுத்துக்கள் கிடைக்கின்றன. அவற்றில் மேலைநாட்டுப்பெண்ணிய எழுத்தாளர்கள் - எடித் வார்ட்டன், வெர்ஜீனியா உல்ப், சீமோங் த பூவா முதல் இன்றுள்ளவர்கள் வரை-- பற்றிய எத்தனை பக்கங்கள் உள்ளன என்று எவரும் பார்க்கலாம். வை.மு.கோதைநாயகி ஆர்.சூடாமணி முதல் இன்றுவரையிலான எழுத்தாளர்களைப்பற்றி புதிய கோணத்தில் தமிழ்ப்பெண்ணியர் எத்தனை பக்கங்கள் எழுதியிருக்கிறார்கள்? அந்த ஏமாற்றத்தின் பதிவே அது.

நீங்கள் எழுதியிருக்கிறீர்கள்-- மேலும்எழுதுவீர்கள் என்றால் அது மகிழ்ச்சிகரமானதே. ஆனால் அப்படி பெண்ணியர்கள் ஏதும் எழுதாதற்கும் ஆணியவாதிகள்தான் காரணம் என்றால் என்னால் அதை ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை என்று மட்டும் சொல்லிக்கொள்கிறேன். ஆணியவாதிகள் ஆணியவாதிகளாக இருப்பதனால் பெண்ணெழுத்துக்களைப் பற்றி எழுதவில்லை. சரி, ஏன் பெண்கள் அவர்களைப்பற்றி விரிவாக எழுதி ஒரு மாற்றத்தை உருவாக்கக் கூடாது என்பதே என் கேள்வி. அதுதானே இயல்பானது?

மீனா சாமிநாதனைப்பற்றிய உங்கள் தகவல் புதிய செய்தி எனக்கு. அவரது இடத்தில் இருந்திருந்தால் நான் கிருத்திகாவின் படைப்புகளை அனைத்தையும் சிறந்த பதிப்புகளாகக் கொண்டு வந்திருப்பேன். அதுவே எனக்கு தமிழ் மீதான பற்றின் மதிப்பின் ஆதாரமாக இருந்திருக்கும்

ஜெ